Znaczniki fizyczne działają w podobny sposób jak atrybuty czcionek w edytorze tekstów.
<B> </B>
Przykład:
To jest czcionka pogrubiona (bold)
<I> </I>
Przykład:
To jest czcionka pochylona (italic)
<BLINK> </BLINK>
Przykład:
- jest to rozszerzenie Netscape'a, nie znajdujące się w specyfikacji HTML 4.
<U> </U>
Przykład:
To jest czcionka podkreślona (underline)
Czcionka o stałej szerokości znaku
<TT> </TT>
Przykład:
To jest czcionka monotypiczna, o stałej szerokości znaku (fixed width = teletype)
<STRIKE> </STRIKE>
Przykład:
Czcionka przekreślona
Alternatywnie jest używane równoważne polecenie <S></S>:. Oba polecenia istnieją w specyfikacji HTML 4 i są w dalszym ciągu interpretowane przez przeglądarki, ale autorzy specyfikacji zalecają ich stopniowe zastępowanie przez nowsze konstrukcje języka.
<SUP> </SUP>
Przykład:
Czcionka z superskryptem
<SUB> </SUB>
Przykład:
Czcionka z subskryptem
<BIG> </BIG>
Przykład:
Duża czcionka
<SMALL> </SMALL>
Przykład:
Mała czcionka
Znaczniki logiczne odnoszą się do konkretnych zastosowań, ale efekt ich działania jest analogiczny jak w przypadku znaczników fizycznych. Czcionka pogrubiona, pochylona lub monotypiczna są domyślnie przypisane do wybranego stylu
<CITE> </CITE>
Przykład:
To jest cytat (citation)
<DFN> </DFN>
<DFN>, czyli Defining Instance, jest poleceniem stosowanym do wyróżniania jakiegoś bloku tekstu, np. pojawiającego się po raz pierwszy w danym tekście terminu. Przeglądarka interpretuje DFN jako kursywę (IE4) lub nie wyróżnia czcionki (NC4). Na przykład:
Internet Explorer 5 to najnowsza przeglądarka firmy Microsoft.
Przy najrozmaitszych rewizjach tekstów możemy się posłużyć poleceniem <DEL>, które sygnalizuje zmiany. Pokazuje ono przekreślony fragment tekstu, np.:
<del>Dokument dotyczący naszej polityki sprzedaży nie jest już dostępny.</del>
Polecenie jest interpretowane przez IE4 i 5.
Gdy chcemy wyraźnie podkreślić jakąś nowość, możemy się posłużyć poleceniem INS.
<ins>To jest nowe opracowanie tematu.</ins>
To jest nowe opracowanie tematuPolecenie jest interpretowane przez IE4 i 5.
Nowymi poleceniami HTML 4 są skrót i akronim. Oba polecenia sygnalizują obecność skrótów (np. dyr., prof.) i akronimów (np. WWW, AWS) i będą mogły być wykorzystywane w trakcie syntezy dźwięku przez odpowiednie oprogramowanie, systemy wyszukiwawcze, korektory poprawności ortograficznej czy systemy automatycznego tłumaczenia. Atrybut języka precyzuje język dla poprawnego działania tych systemów.
<ABBR lang="pl">Prof.</ABBR>
<ACRONYM lang="en">WWW</ACRONYM>
<STRONG> </STRONG>
Przykład:
To jest czcionka mocno wyróżniona (strong)
<EM> </EM>
Przykład:
To jest czcionka wyróżniona (emphasis)
<CODE> </CODE>
Przykład:
To jest kod (code)
Czcionka wprowadzana z klawiatury
<KBD> </KBD>
Przykład:
Czcionka z klawiatury
<SAMP> </SAMP>
Przykład:
Przykład (sample)
Zmienna (słowo kluczowe języka)
<VAR> </VAR>
Przykład:
Zmienna (variable)
Dowolnemu fragmentowi tekstu można nadać kolor, obejmując go znacznikami koloru. Poniżej przedstawiamy listę 16 podstawowych barw stosowanych w dokumentach internetowych - są one widoczne w przeglądarkach Netscape Navigator i Microsoft Internet Explorer. Naturalnie możemy w dowolny sposób kombinować barwy z atrybutami i stylami.
Składnia: <FONT COLOR="nazwa_koloru"> </FONT>
tekst próbny - black
tekst próbny - olive
tekst próbny - teal
tekst próbny - red
tekst próbny - blue
tekst próbny - maroon
tekst próbny - navy
tekst próbny - gray
tekst próbny - lime
tekst próbny - fuchsia
tekst próbny - white
tekst próbny - green
tekst próbny - purple
tekst próbny - silver(Tutaj jest kolor silver, ale nie widać go ze względu na kolor tła)
tekst próbny - yellow
tekst próbny - aqua
Czcionka może mieć wielkość zależną od osoby redagującej dokument HTML. Wystarczy objąć fragment tekstu parą znaczników <FONT SIZE="xx"> </FONT>. Na przykład:
To jest tekst normalny
To jest tekst nieco większy.
To jest tekst nieco mniejszy.
I znów tekst normalny.
A teraz całkiem już spory.
I całkiem malutki.
Czcionka normalna ma przypisaną wartość 3 (nie mylić ze stopniem pisma). Pozostałe wartości są zawarte w przedziale od 1 do 7.
Gdy redagujemy tekst, możemy w dowolnej chwili zmienić wielkość czcionki, przypisując jej wartość bezwzględną z przedziału 1-7, posługując się podanym wyżej parametrem. Możemy jednak także użyć innego parametru, który zwiększa lub zmniejsza wielkość czcionki o zadaną wartość.
<FONT SIZE="+x"> </FONT>
Na przykład:
To jest tekst normalny, który teraz powiększamy o 1, a następnie zmniejszamy o 1, po czym powracamy do standardowej wielkości.
Czcionka ma domyślną wielkość 3, ale w dowolnym momencie możemy ją zmienić za pomocą polecenia:
<BASEFONT SIZE="x">
Oznacza ono, że od tego momentu czcionka podstawowa będzie miała wielkość x, a wszystkie zmiany będą się odnosiły do tej wielkości. Gdy x=5, <BIG> wprowadzi czcionkę o wielkości 6, <SMALL> - o wielkości 4, <FONT SIZE=-3> zmniejszy czcionkę do 2 punktów itd.
Uwaga: polecenie BASEFONT jest uznane za niepożądane i zalecane jest rezygnowanie z niego w dokumentach.
Jeszcze jedną możliwość urozmaicenia dokumentu daje polecenie <FONT FACE="nazwa_kroju"> </FONT>. Pozwala ono zmienić krój czcionki dla danego dokumentu. Na przykład:
To jest tekst, który zapewne widzisz jako Times. A teraz zmieniamy go na moment na Arial, przechodzimy do kroju courier, aby powrócić do Times.
Możemy nawet podać listę krojów, oddzielonych przecinkami, dzięki czemu w przeglądarce odbiorcy zostanie zastosowany jeden z nich (na dobrą sprawę nie wiemy, jakimi dysponuje, więc należy być ostrożnym). Szczególnie warto polecać w takich sytuacjach stosowanie ciągu w rodzaju <FONT FACE="Arial CE", Arial, Helvetica>, gdyż zabezpieczymy się w ten sposób przed ryzykiem niepoprawnego wyświetlania polskich znaków w Windows 3.1.
Uwaga: polecenie FONT FACE nie jest zalecanym poleceniem HTML i sugeruje się rezygnowanie z niego na rzecz stylów.